Արդյոք ապագա հայ պատմաբանները կներկայացնե՞ն այն ճիշտ իրականությունը, որ տեղի է ունենում այսօր Հայաստանում և Արցախում, թե՞, ինչպես միշտ, մեղավորներ կփնտրեն արտաքին ուժերի մեջ՝ մեղադրելով Ռուսաստանին, հավաքական Արևմուտքին։
Դավաճանության և հողահանձնման ներկա փուլի հիմնական պատասխանատուն «Նիկոլ-Փաշինյան-տիտուլյար ընդդիմություն» համակարգում ստեղծված բալանսն է, երբ երկու կողմերը փոխանցումներով խաղում են իրար հետ և չեն թողնում, որպեսզի փողոցային շարժումը վերածվի իշխանափոխության։
Կան բարդագույն և շատ ցավոտ գործընթացներ, որոնց միջով պետք է անցնի ժողովուրդը, հասարակությունը՝ ինքնամաքրման և վերածննդի համար։ Այդ գործընթացներից մի քանիսն ունեն օբյեկտիվ բնույթ, որոնք թելադրված են ստեղծված իրավիճակով։
Եթե մի կողմ դնենք բոլոր այլ պատճառները և կասկածները, ապա «Սուրմալուի» դեպքը և պետական մարմինների փնթի, անարդյունավետ, չհամակարգված աշխատանքներն արդեն ցույց են տալիս, թե ինչու ենք պարտվել 44-օրյա պատերազմում։
Սուրմալուի պայթյունը մի մեսիջ ունի. դուք միշտ պետք է վախենաք: Կարևոր չի, թե ով է սպառնալիքը՝ ադրբեջանցին, թուրքը, ռուսը, քաղաքապետը, հակահրդեհային պաշտոնյան, թե փնթի պարեկը:
Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևն իր հարցազրույցում ասել է, որ Ադրբեջանի կազմում Ղարաբաղում ապրող հայերը չեն ունենա ո՛չ կարգավիճակ, ո՛չ անկախություն, ո՛չ էլ հատուկ արտոնություններ։
Ահավոր բան է եղել։ Բայց խի՞ է եղել։ Որովհետև վառոդի բոչկի վրա խորովածի կրակ անող ենք։ Կեսգիշերային «սալյուտների», 2021-ի Նոր տարվա գիշերը «Եռաբլուրի» դիմաց սալյուտ խփողների ու այլ «սալյուտիստների» հասցեին էնքան փիս-փիս բաներ են ասվել, որ վերջը նման դառը ձևով դուրս գցեց։
Մեր ներկա վիճակն ու անկախություն կոչեցյալ ժամանակահատվածում մեր քաղաքականությունը կարող է կարճ ձևով բնութագրվել որպես ամնեղսունակ ու շուստրի քայլերով, երբեմն էլ վազքով դեպի հերթական փոսը գնալու ընթացք։
Նման իրավիճակում մեր գիտակցությանը չի հասնում այն բանը, որ մեր ընթացքը ուրիշների գոյապայքարի հետևանք է՝ հիմնականում անկախ մեզնից...